Ludwik Antonii Rydygier był jednym z najwybitniejszych ówczesnych polskich, a nawet światowych chirurgów, w swej karierze przeprowadził wiele wybitnych zabiegów, tworząc nowoczesne metody leczenia. Ceniony medyk w czasie I wojny światowej doświadczył również zmagań frontowych.

Ludwik Rydygier był wybitnym chirurgiem, wielokrotnie przyczyniał się do unowocześnienia ówczesnej medycyny, dzięki niemu wprowadzonych zostało wiele przełomowych metod leczenia, a niektóre z nich stosowane są do dziś. W 1880 roku przeprowadził pierwszą w Polsce i drugą na świecie operację wycięcia odźwiernika z powodu raka żołądka. Rok później wybitny chirurg przeprowadził pierwszy na świecie zabieg resekcji żołądka z powodu owrzodzenia, zaś w kolejnych latach wprowadził nową metodę chirurgicznego leczenia choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy za pomocą zespolenia żołądkowo-jelitowego. Ludwik Rydygier był także twórcą innowacyjnej metody usuwania gruczolaka gruczołu krokowego oraz wielu innych przełomowych sposobów leczenia.

Chirurg urodził się 21 sierpnia 1850 roku w Dusocinie, w rodzinie Riedigerów, pomimo swojego niemieckiego nazwiska lekarz zawsze podkreślał, iż jest Polakiem. Zaraz po zdanej maturze w 1869 roku rozpoczął studia medyczne, najpierw w Krakowie, później na uniwersytecie w Greifswaldzie, gdzie z własnej woli spolszczył swoje nazwisko na docelowe Rydygier. Dyplom lekarza uzyskał w roku 1873, zaś w kolejnym roku obronił pracę doktorską. Zaraz po studiach rozpoczął pracę w szpitalu, jednak szybko zrezygnował z niej prowadząc prywatne praktyki lekarskie, podczas których wiele czasu poświęcał na pisanie prac naukowych z zakresu chirurgii. W późniejszym czasie powrócił do Greifswaldu, w 1878 roku habilitował się w Jenie, gdzie otrzymał również zatrudnienie jako asystent kliniki chirurgii. Ludwik Rydygier ubiegał się o katedrę chirurgii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, którą docelowo udało mu się objąć w 1887 roku, zaś od 1897 był profesorem na Uniwersytecie Lwowskim. Podczas I wojny światowej kierował szpitalem wojskowym w Brnie, brał też udział w obronie Lwowa i włączył się w organizowanie medyczno-sanitarnych służb Wojska Polskiego. Ceniony lekarz zmarł nagle na zawał w 1920 roku.