Zanik plamisty skóry, czyli anetodermia jest bardzo rzadką chorobą. Może ona wystąpić u osób w każdym wieku, choć z reguły najczęściej dotyka młodych dorosłych.

Anetodermia to bardzo rzadka choroba dermatologiczna, której charakterystycznymi objawami są okrągłe lub owalne, ostro odgraniczone ogniska ścieńczałej skóry wielkości kilku milimetrów. Specyficzne zmiany skórne występować mogą zarówno pojedynczo, jak i w postaci rozsianej lub skupionej na niewielkim obszarze ciała. Skóra w miejscach dotkniętych chorobą jest bardzo cienka i delikatnie pomarszczona, dodatkowo widoczne są naczynka krwionośne, a niekiedy też może uwypuklać się tkanka tłuszczowa.

Chorobę rozpoznać można w każdym wieku, jednak większość osób u których wykryto schorzenie stanowią łodzi dorośli. Wyróżnia się anetodermię pierwotną i wtórną, przy czym pierwsza z nich występuje niezwykle rzadko. Przyczyny wystąpienia pierwotnej anetodermii nie są znane, zaś za jej mechanizmy patogenetyczne uważa się nieprawidłowości syntezy elastyny lub fibryny, uwalnianie lub aktywację elastaz bądź innych enzymów macierzy z komórek zapalnych, albo fagocytozę włókien elastynowych. Z kolei wśród przyczyn anetodermii wtórnej wymienia się głównie zmiany skórne występujące w efekcie przebytych chorób, w tym m.in. zmiany anetodermiczne powstałe w wyniku gojących się ran po wykwitach występujących w przypadku ospy wiecznej lub półpaśca, czy też wystąpienia ognisk anetodermicznych w miejscu ustępujących zmian tocznia rumieniowatego układowego, ziarniniaka grzybiastego, a także w przebiegu mastocytoz. W medycznym ujęciu wyróżnia się też kilka grup anetodermii, między innymi odmianę Jadassohna, Pellizariego czy Schweningera, czy Buzziego.

W przypadku pojawienia się zmian wskazujących na anetodermię należy skonsultować się z dermatologiem. Wystąpienie choroby rozpoznaje się na podstawie wyników badania histopatologicznego biopsji ze zmiany skórnej. Obecnie nie ma jednej skutecznej metody leczenia, którą zaleca się w przypadku wystąpienia anetodermii, tę rzadką chorobę na ten moment leczy się głównie objawowo.

Źródło: Medycyna Praktyczna