Polonijny Portal Medyczny
    • Search for:
    7lut, 2024
    Polscy naukowcy i studenci pracują nad innowacyjnymi cementami kostnymi odbudowującymi tkankę

    Zespół naukowców Politechniki Gdańskiej przy wsparciu studentów pracuje nad innowacyjnymi wstrzykiwanymi, aktywnie wspomagającymi odbudowę tkanek cementami kostnymi. Mają one znaleźć szerokie zastosowanie w ortopedii i chirurgii urazowej.

    Cementy kostne są biomateriałami, pełniącymi funkcje samoutwardzalnych substytutów kości, składają się głównie ze specjalnego proszku i płynu, które po połączeniu tworzą pastę, substancja ta po zaaplikowaniu do organizmu w wyniku charakterystycznej reakcji chemicznej twardnieje tworząc substytuty kości. Wynalazki te mają sprawdzić się jako innowacyjne zastosowanie w ortopedii, chirurgii urazowej i innych obszarach medycyny m.in. zastępując ubytki kości.

    Dotychczas stosuje się głównie cementy polimerowe lub ceramiczne, jednak oba rozwiązania nie są idealne i mają sporo niedoskonałości. Pierwsze z nich nie są bioaktywne, przez co niemożliwe jest wytworzenie stabilnego połączenia ich z tkanką kostną, dodatkowo nie sprzyjają regeneracji. Natomiast cementy ceramiczne są trudne w aplikacji i posiadają słabe właściwości mechaniczne.

    Wychodząc naprzeciw potrzebie utworzenia bardziej praktycznego i wytrzymałego substytutu kości młodzi naukowcy z Politechniki Gdańskiej rozpoczęli prace nad utworzeniem nowych, innowacyjnych materiałów, pozbawionych dotychczasowych ograniczeń.

    Naukowcy podkreślają, że obecnie prace są na zaawansowanym poziomie, już dziś można mówić o możliwości zaproponowania nowego rozwiązania w obszarze wstrzykiwalnych biokompozytowych cementów kostnych. Zespół badaczy innowacyjne substytuty kości opracował na bazie fosforanu magnezu wzbogaconego różnymi hydrożelami. Jak podkreślają naukowcy nowe cementy wyróżniają się przede wszystkim udoskonalonymi właściwościami użytkowymi, a także mniejszą kruchością, dzięki czemu mają znaczący potencjał do odbudowy kości. Aplikowane będą poprzez minimalnie inwazyjnych zabiegach chirurgicznych, dzięki czemu powinny sprostać wymaganiom współczesnej medycyny.

    Projekt ukierunkowany na stworzenie innowacyjnych cementów kostnych jest już na zaawansowanym etapie, niemniej jednak naukowcy wciąż pracują nad udoskonaleniem jego biofunkcjonalności. Badacze chcą uzyskać bardziej biomimetyczny materiał, który w możliwie największym stopniu będzie odzwierciedlał naturalna tkankę, chcą również zwiększyć jego wytrzymałość mechaniczną.

    Prace obejmują także aspekt pseudoplastyczności i właściwości fizykochemicznych dostosowanych do konkretnych zastosowań w medycynie. Naukowcy chcą opracować materiał pozwalający na dostosowanie tempa jego utwardzania w zależności od specyfiki przeprowadzanego zabiegu, co znacznie ułatwiłoby aplikację i zwiększyło bezpieczeństwo użytkowania materiału.

    Zespół naukowców podkreśla, że badania są już w zaawansowanym stadium, a z każdym kolejnym etapem przybywa coraz więcej obiecujących wyników. Wszczęto już nawet procedury patentowe, a wyniki pierwszych badań zostały opublikowane.

    źródło: na podstawie informacji PG

    5lut, 2024
    Dysfonia i afonia – czym są? Jak leczyć?

    Dysfonia to wszelkie zaburzenia głosu, najcięższą jej formą jest z kolei afonia, czyli całkowity bezgłos. Przyczyny zmiany głosu mogą być zarówno organiczne, wywołane np. przez choroby krtani, a także czynnościowe, będące następstwem nieprawidłowego użytkowania głosu, od źródła problemu uzależnione jest także jego leczenie.

    Wszelkie zaburzenia mowy i funkcjonowania narządu głosu mogą wprowadzać dyskomfort, uprzykrzając codzienne funkcjonowanie wielu jednostek, stąd też rozwój diagnostyki i leczenia tych dolegliwości. Takie problemy określa się właśnie pojęciem dysfonia, obserwowane nieprawidłowości dotyczyć mogą akustycznych składowych głosu, takich jak barwa, częstotliwość, poziom głośności, czy czas trwania dźwięku.

    Wyróżnia się dysfonię organiczną i czynnościową, przyczyną pierwszej z nich są zmiany organiczne, czyli wszelkiego rodzaju nieprawidłowości występujące w obszarze fałdów głosowych, może ona być spowodowana chorobami krtani, wadami wrodzonymi, stanami pourazowymi, chorobami nowotworowymi, guzkami głosowymi, polipami, obrzękami i ziarniakami, problem może być też następstwem operacji, radioterapii, czy porażenia fałdów głosowych. Z kolei przy dysfonii czynnościowej głównym problemem choroby jest nieprawidłowa praca mięśni krtani, która spowodowana może być różnymi czynnikami ogólnoustrojowymi, psychogennymi, polekowymi, czy znacznym przeciążeniem głosu.

    Afonia natomiast jest najcięższą formą czynnościowych zaburzeń głosu, charakteryzującą się całkowitą utratą głosu. Schorzenie to charakteryzuje się przede wszystkim niedowładem czynnościowym i zwiotczeniem mięśni krtani, zamykających głośnię. Przyczyną bezgłosu może być wystąpienie patologii organicznej w krtani, wśród innych determinantów schorzenia wymienia się także zaburzenia psychiczne, które mogą powodować nagłe wystąpienie afonii, np. po stresie emocjonalnym.

    Leczenie dysfonii i afonii

    Podstawą w leczeniu zaburzeń związanych z narządem mowy jest ograniczenie wysiłków głosowych. Podczas gdy leczenie dysfonii o podłożu organicznym jest przede wszystkim przyczynowe, w przypadku czynnościowych zaburzeń głosu podstawowym sposobem leczenia jest rehabilitacja głosu. Leczenie to obejmuje złożony zestaw różnorodnych zabiegów, badań i ćwiczeń, uzupełnienie często stanowi farmakoterapia. Kompleksowa rehabilitacja głosu zazwyczaj ma charakter systematyczny i długoterminowy, może być prowadzona w ambulatoryjnie, jednak w wielu przypadkach zalecane są turnusy rehabilitacji narządu mowy, które oferują kompleksową opiekę i pomoc w powrocie do zdrowia.  

    Częściowe zaburzenia głosu lub nawet jego całkowita utrata stanowią poważy problem dla osób dotkniętych schorzeniem, które poprzez problemy z narządem mowy mogą mieć problemy z codziennym funkcjonowaniem, zmagać się z bólem i innymi przykrymi dolegliwościami, dlatego też kompleksowa diagnostyka i leczenie dysfonii i afonii są tak ważną kwestią.

    źródło: Medycyna Praktyczna

    30sty, 2024
    Polscy naukowcy pracują nad trwalszym implantem stawu skroniowo-żuchwowego

    Nad nowym rozwiązania implantu skroniowo-żuchwowego pracują naukowcy z Politechniki Białostockiej, badacze chcą poprzez odwrócenie dotychczasowego implantu uzyskać jego bardziej trwałą wersję. Starają się również o uzyskanie patentu dla tego wynalazku.

    Dotychczas stosowane implanty stanowiły odzwierciedlenie anatomicznej budowy stawu skroniowo-żuchwowego, przez co skłonne były do częstszych uszkodzeń. W obecnych implantach głowa znajduje się w gałęzi żuchwy, a panewka w obrębie czaszki, która w takim układzie narażona jest na uszkodzenie, będące jednocześnie jednym z częstszych powikłań. Dzieje się tak, ponieważ w miejscu, gdzie naturalnie znajduje się panewka jest zbyt mało przestrzeni na umieszczenie dużej ilości materiału, który mógłby dodatkowo wzmocnić implant.

    Nowe rozwiązanie ma minimalizować ryzyko wystąpienia uszkodzeń w obrębie sztucznej panewki. Implant, nad którym pracują naukowcy dzięki zamianie miejsc panewki i głowy, zyska przestrzeń do wzmocnienia poprzez zwiększenie przekroju panewki, co skutkować ma jego większą wytrzymałością.

    Wynalazek ten opracowali dr inż. Piotr Borkowski z Wydziału Mechanicznego i dr inż. Roman Trochimczuk z Wydziału Elektrycznego Politechniki Białostockiej, którzy skupieni są wokół uczelnianego Instytutu Inżynierii Biomedycznej. Naukowcy deklarują, że opracowany przez nich implant stworzony będzie z materiałów, które nie są odrzucane przez ludzki organizm.

    Sam pomysł badacze zgłosili do urzędu patentowego. Prowadzone badania mają wskazać m.in. o ile bardziej trwały powinien być implant oraz to, jak wynalazek sprawdzi się u pacjenta. Do kompleksowego rozeznania zdaniem naukowców potrzebne będą badania numeryczne, a także badania na specjalnym symulatorze.

    Źródło: PAP

    26sty, 2024
    Przełom w leczeniu cukrzycy. Insulina w pigułce gotowa do badań klinicznych.

    Badania nad alternatywnym sposobem leczenia cukrzycy, a dokładniej sposobem podawania insuliny, przyczyniły się do odkrycia nowoczesnej insuliny chronionej przez nanocząsteczki, którą zdaniem naukowców podawać będzie można doustnie. Hormon ten w takiej postaci, oprócz łatwiejszej podaży ma być też skuteczniejszy i bezpieczniejszy.

    Od wielu lat naukowcy pracują nad bezpiecznym i mniej inwazyjnym sposobem leczenia cukrzycy, od kilku lat usłyszeć można doniesienia o pracy badaczy nad alternatywną wersją insuliny, którą zamiast w postaci iniekcji chorzy mogliby przyjmować doustnie.

    Nadszedł przełom w badaniach, norwescy naukowcy opracowali nowoczesną formę tego hormonu, którą zamiast wstrzykiwać podskórnie, można przyjmować doustnie w kapsułkach. Zdaniem naukowców alternatywną insulinę podawać będzie można nawet w specjalnej, bezcukrowej czekoladzie.

    Podawanie tego hormonu drogą doustna możliwe jest dzięki przyłączonym do cząsteczek insuliny nanocząsteczkom, które chronią lek przed kwasem żołądkowym i enzymami trawiennymi. Bez tej ochrony insulina podana doustnie zostałaby bardzo szybko zniszczona.

    Doustna forma przyjmowania hormonu jest nie tylko wygodniejsza dla pacjentów, taka podaż insuliny jest także bezpieczniejsza i bardziej precyzyjna, ponieważ dociera bezpośrednio do miejsc w których jest potrzebna, podczas gdy lek podawany w postaci iniekcji rozprzestrzenia się po całym organizmie mogąc wywołać różne skutki uboczne.

    Badacze zainspirowali się dokonaniem australijskich naukowców, którzy opracowali doustną podaż leków na wątrobę z wykorzystaniem właśnie nanocząsteczek. Dzięki takiemu rozwiązaniu lek uwalniany jest bezpośrednio w wątrobie przez enzymy tylko wtedy, gdy stężenie cukru jest odpowiednio wysokie. Takie działanie hormonu jest dużo bardziej precyzyjne i przypomina funkcjonowanie organizmu zdrowego człowieka, dzięki czemu spada ryzyko wystąpienia hipoglikemii i maleje odkładanie się tkanki tłuszczowej.

    Badania nad alternatywną wersją insuliny ciągle trwają, naukowcy szacują, że nowy medykament ma być gotowy do użycia w przeciągu 2 – 3 lat.

    Cukrzyca jest chorobą globalną szacuje się, że na świecie żyje ponad pół miliarda osób chorych na cukrzycę, tylko w Polsce ze schorzeniem tym zmaga się prawie dwa miliony osób. Znaczna część chorych na całym świecie musi przyjmować insulinę. Dlatego też alternatywne metody leczenia choroby są ważnym obszarem badań medycznych.

    Źródło: naukawpolsce.pl

    22sty, 2024
    Polscy chirurdzy przeprowadzili najlepszą operację rekonstrukcyjną w 2023 roku!

    Z całego świata spływają gratulacje dla polskich medyków prof. Adama Maciejewskiego i prof. Łukasza Krakowczyka, których pionierska rekonstrukcja uznana została przez Amerykańskie Towarzystwo Mikrochirurgii Rekonstrukcyjnej za najlepszą operację na świecie w 2023 roku.

    Operacja polskich chirurgów została uznana za „Najlepszą Rekonstrukcję Roku 2023”, tytuł ten przyznany został przez Amerykańskie Towarzystwo Mikrochirurgii Rekonstrukcyjnej podczas tegorocznego kongresu American Society for Reconstructive Microsurgery (ASRM) 2024. Spektakularnego zabiegu dokonali prof. Adam Maciejewski i prof. Łukasz Krakowczyk.

    Podczas tegorocznego wydarzenia prof. Adam Maciejewski przedstawiła przypadek młodej kobiety z Ukrainy, której twarz została zdeformowana w wyniku wybuchu wojny, pacjentka chcąc chronić swoje dzieci naraziła swoje życie, opłacając to rozległymi uszkodzeniami. Chirurdzy – prof. Adam Maciejewski i prof. Łukasz Krakowczyk podjęli się próby rekonstrukcji twarzy kobiety, która zakończyła się sukcesem. Zabieg odbył się w Narodowym Instytucie Onkologii w Gliwicach.

    Zabieg polegała na rekonstrukcji połowy twarzy kobiety, która padła ofiarą bomby ratując własne dzieci. Mina trafiła w twarz i szyję kobiety, w wyniku czego doszło do rozerwania połowy twarzy młodej pacjentki. Profesorowie podczas rekonstrukcji odtworzyli ruchomość twarzy, a także zrekonstruowali jej kontur.

    Spektakularna operacja dokonana przez polskich chirurgów za „Najlepszą Rekonstrukcję Roku 2023” została uznana jednogłośnie, przez wszystkich członków Amerykańskiego Towarzystwa Mikrochirurgii Rekonstrukcyjnej.

    Źródło: KM

    18sty, 2024
    Granty EMBO dla polskich biologów molekularnych

    Polscy badacze otrzymali trzy spośród 10 grantów „instalacyjnych” Europejskiej Organizacji Biologii Molekularnej, które pozwolą naukowcom z Polski rozwinąć nowo otwarte laboratoria.

    Zadaniem grantów instalacyjnych EMBO jest zwiększanie poziomu wymiany międzynarodowej na europejskich uczelniach, a także podniesienie zakresu mobilności kadry akademickiej. Pakiety wsparcia przyznawane przez Europejskiej Organizacji Biologii Molekularnej mają charakter konkursowy, a ich celem jest zachęcanie młodych naukowców do zakładania laboratoriów.

    Badania przy wsparciu „instalacyjnych” grantów EMBO w Międzynarodowym Instytucie Biologii Molekularnej i Komórkowej w Warszawie zrealizują dr Ewelina Małecka-Grajek i dr Aleksandra Kołodziejczyk. Natomiast dr Maciej Cieśla badania realizował będzie w Międzynarodowym Instytucie Mechanizmów i Maszyn Molekularnych PAN (IMol PAN). Wraz z polskimi placówkami finansowane będą także laboratoria w Czechach, Grecji, Węgrzech, Litwie, Portugalii oraz Turcji.

    Dzięki otrzymanemu wsparciu dr Ewelina Małecka-Grajek pracować będzie nad projektem badawczym „Od dynamiki degradacji RNA bakteryjnego do narzędzi manipulacji ekspresją genów”. Natomiast dr Aleksandra Kołodziejczyk, której laboratorium zajmuje się między innymi interakcjami pomiędzy jelitem a wątrobą, skupiając się na roli mikroflory, otrzymała grant na projekt „Rola mikrobioty w progresji chorób wątroby”.

    Z kolei dr Maciej Cieśla otrzymał grant na badania z zakresu starzenia się komórek macierzystych, podczas których chce sprawdzić, czy tzw. splicing ma związek ze starzeniem się komórek krwi. Wyniki badań naukowca mogą przyczynić się do bardziej zaawansowanego poznania możliwości odmładzania tkanek i łagodzenia chorób związanych z wiekiem. Pozostałe obszary tematyczne podjęte przez badaczy z innych krajów obejmują między innymi komunikację osi jelitowo-mózgowej, biologię nowotworów, czy narzędzia edycji genów.

    Źródło: PAP

    12sty, 2024
    Polski pielęgniarz zaprezentował możliwości wykorzystania AI do nauki komunikacji z osobami starszymi

    Sztuczna inteligencja jest coraz powszechniej wykorzystywana w rozmaitych dziedzinach nauki, tym razem połączenie AI z Dużymi Modelami Językowymi umożliwić ma skuteczną naukę komunikacji z osobami starszymi. Inicjatorem tej koncepcji jest Adrian Nowakowski, polski pielęgniarz i laureat Queen Silvia Nursing Award.

    Umiejętność komunikacji z pacjentem, w tym szczególnie ciężkim i niewspółpracującym jest bardzo ważną kompetencją, jaka muszą posiadać medycy. Skuteczne nakłanianie i tłumaczenie obecnej sytuacji jest wyzwaniem wielu lekarzy i pielęgniarek pracujących w szczególności z osobami starszymi, które ze względu na różnorodne schorzenia o podłożu geriatrycznym są z reguły pacjentem trudnym w komunikacji.

    W odpowiedzi na zaistniałą potrzebę powstała właśnie koncepcja wykorzystania sztucznej inteligencji, która ma wspomóc kompleksowe przygotowanie studentów do skutecznej komunikacji z pacjentem. Specjalnie stworzona aplikacja ma za zadanie trenować dialog medyka z osobą starszą, na przykład w przypadku konieczności przekonania do zażycia lekarstw niewspółpracującego pacjenta z demencją. Student korzystający z narzędzia prowadzi taką rozmowę z wygenerowanym robotem, po czym dostaje raport z przeprowadzonej konwersacji, w którym ujęte są mocne i słabe strony komunikacji oraz błędy, nad których korektą należy popracować.

    Warto dodać, że skuteczność komunikacji jest współcześnie bardzo ważną kompetencją społeczną, która wymagana jest nie tylko w zawodzie medyka, w raporcie „The Future of Jobs Report 2023” opublikowanym przez World Economic Forum, umiejętność komunikacji ujęta została jako głównych kompetencji potrzebnych w miejscu pracy, w kontekście zachodzących zmian technologicznych i społecznych. Z tego też powodu zastosowanie sztucznej inteligencji w trenowaniu kompetencji komunikacyjnych może okazać się narzędziem istotnym nie tylko w branży medycznej.

    Narzędzie, o którym mowa miałoby stanowić uzupełnienie dotychczas stosowanych zajęć odbywających się w Centrach Symulacji Medycznych, czy szpitalnych praktyk. Metoda ta może skutecznie wspomóc kształcenie kompetencji przyszłych medyków w komunikacji z osobami starszymi, w tym szczególnie pacjentami cierpiącymi na otępienie, którzy doświadczają zaburzeń pamięci, problemów z orientacją przestrzenną i trudności w komunikowaniu się stanowiących wyzwanie dla opiekunów.

    Źródło: Medycyna Praktyczna

    3sty, 2024
    Celiakia – czym jest? Czy możliwe jest jej całkowite wyleczenie?

    Celiakia jest przewlekłą chorobą o podłożu autoimmunologicznym, która w wyniku spożycia glutenu u osób mających predyspozycje genetyczne powoduje uszkodzenia jelita cienkiego. Glutenozależna choroba trzewna dotyka głównie przewód pokarmowy, objawiając się m.in. bólem brzucha, wzdęciami, choć jej objawy można zaobserwować też za pośrednictwem innych narządów.

    Choroba trzewna określana celiakią to schorzenie genetyczne o autoimmunologicznym podłożu, które charakteryzuje się uszkodzeniami jelita cienkiego powstałych w wyniku spożycia glutenu, co z kolei jest skutkiem nieprawidłowej reakcji odpornościowej organizmu przeciw własnym tkankom. Organizm osoby chorej na tę chorobę nie toleruje glutenu, czyli poszczególnych składowych białka zawartego w zbożach. U pacjentów zmagających się z celiakia gluten powoduje kosmków jelitowych prowadząc do zaburzeń wchłaniania, niedożywienia i niedoborów składników odżywczych w organizmie.

    Głównymi objawami choroby są problemy z obszaru przewodu pokarmowego, takie jak ból brzuch, czy wzdęcia, chociaż schorzenie może też przejawiać się pod postacią dyskomfortu innych narządów. Celiakia może pojawić się nagle, powodując wystąpienie wzmożonych objawów lub pod postacią stopniowo nasilających się syndromów. Może ona przebiegać też bezobjawowo.

    Celiakia z reguły występuje u osób predysponowanych genetycznie, utrata tolerancji na gluten wystąpić może w każdym wieku, a jej czynnikami wyzwalającymi może być np. zapalenie żołądkowo-jelitowe, leki, czy operacja. Ryzyko wystąpienia choroby podwyższone jest u krewnych chorych na celiakię, cukrzycę typu 1, czy inne choroby autoimmunologiczne.

    Diagnozę dotyczącą potwierdzenia wystąpienia schorzenia stawia się na podstawie wyników badań laboratoryjnych mających na celu oznaczenie aktywności swoistych przeciwciał oraz biopsji błony śluzowej jelita cienkiego. Niestety celiakia jest choroba nieuleczalną, a jedyną w pełni skuteczną metodą leczenia tego schorzenia jest stosowanie diety bezglutenowej przez całe życie. Niemniej jednak warto podkreślić, że współcześnie stosowanie tego rodzaju restrykcji żywieniowych jest dość prostą i powszechnie dostępną możliwością.

    Źródło: Medycyna Praktyczna

    27gru, 2023
    Zaawansowana matematyka może zrewolucjonizować leczenie niedokrwistości Fanconiego. Wśród badaczy Polacy

    Niedokrwistość Fanconiego jest bardzo rzadką chorobą o podłożu genetycznym. Ze względu na małą liczbę osób dotkniętych chorobą prowadzenie badań klinicznych tego schorzenia jest znacząco utrudnione. Międzynarodowy zespół naukowców postanowił zastosować zaawansowaną matematykę w celu zebrania jak największej liczby informacji od zminimalizowanej ilości przypadków, wśród badaczy są także Polacy.

    Wielopoziomowe modelowanie dynamiczne to zaawansowane podejście matematyczne i obliczeniowe, które z powodzeniem wykorzystywane jest w wielu różnorodnych dziedzinach nauki i inżynierii, a jego użycie pozwala na analizę nawet bardzo skomplikowanych schematów. Takie rozwiązanie stało się również punktem wyjścia dla międzynarodowej grupy badaczy zajmującej się problematyką niedokrwistości Fanconiego.

    Niezwykle rzadka choroba, jaką jest właśnie niedokrwistość Fanconiego występuje raz na 300 tysięcy osób, schorzenie to ma genetyczne podłoże i spowodowane jest głównie mutacjami w 22 różnych genach zaangażowanych w naprawę uszkodzonego DNA. Dodatkowym problemem osób dotkniętych tą chorobą jest częste współwystępowanie wad wrodzonych, a także podwyższone ryzyko zachorowania na nowotwory, których tradycyjne leczenie w wielu przypadkach uniemożliwiają właśnie genowe mutacje i defekty w procesie naprawy DNA.

    Niezwykle rzadkie występowanie choroby utrudnia też jej szczegółowe poznanie i znalezienie skutecznych form leczenia, ze względu na stosunkowo małą liczbę klinicznych przypadków. Pomocą w przeprowadzeniu badań nad schorzeniem ma być mechanistyczne modelowanie molekularne, które idealnie nadaje się do analizy tzw. podłużnych badań grup ludzi z ograniczoną liczbą uczestników, które umożliwiają wielokrotne obserwacje tych samych osób na przestrzeni wielu lat.

    „Cyfrowe bliźniaki” osób z niedokrwistością Fanconiego

    Zaawansowana technologia wielopoziomowego modelowania dynamicznego pozwala z kolei na zgromadzenie dużej ilości danych dotyczących jednej jednostki, które wykorzystuje się to tworzenia modeli komórek i tkanek tej osoby, określanych jako „cyfrowe bliźniaki” pacjentów, będące obiecującym odkryciem współczesnej medycyny.

    Międzynarodowy zespół badaczy, wśród których są polscy naukowcy planuje stworzyć „cyfrowe bliźniaki” pacjentów zmagających się z niedokrwistością Fanconiego , które posłużą do opracowania spersonalizowanych ścieżek leczenia osób dotkniętych chorobą.

    Zastosowanie zaawansowanej matematyki w medycynie i tworzenie tzw. „wirtualnych bliźniaków”, będących cyfrowym odpowiednikiem pacjenta jest coraz częstszą praktyką stanowiącą obszar badań współczesnych naukowców. Dotychczas podjęto już chociażby badania nad stworzeniem „cyfrowych bliźniaków” wspomagających leczeniu udaru.

    Dodatkowo naukowcy podkreślają, że korzystanie z mechanicznego modelowania i budowania tzw. „cyfrowych bliźniaków” przyczynić się może do rozwoju wielu badań i skuteczniejszego doboru sposobów leczenia różnorodnych chorób.

    Źródło: PAP

    21gru, 2023
    Polscy lekarze wykonali pionierski zabieg wymiany zastawki aortalnej bez użycia kontrastu

    Specjaliści ze Śląskiego Centrum Chorób Serca w Zabrzu przeprowadzili przełomowy zabieg wymiany zastawki aortalnej TAVI bez użycia kontrastu. Pionierska w Polsce operacja jest alternatywną metodą leczenia chorych z niewydolnością nerek.

    Standardowa metoda przezskórnej wymiany zastawki aortalnej jest zabiegiem małoinwazyjnym stosowanym w leczeniu stenozy aortalnej u pacjentów, dla których klasyczne leczenie kardiochirurgiczne jest zbyt ryzykowne. Taka forma leczenia stosowana jest od wielu lat, jednak jej przeprowadzenie wymaga zastosowania istotnej ilości kontrastu, zarówno podczas przygotowania pacjenta do zabiegu, jak i w trakcie jego trwania. Dla pacjentów z niewydolnością nerek samo podanie kontrastu wiąże się z ryzykiem wystąpienia powikłań, takich jak pogłębienie niewydolności nerek do dializ włącznie, ryzyko to w wielu przypadkach decydowało również o decyzji odstąpienia od zabiegu TAVI.

    Zespół specjalistów Śląskiego Centrum Chorób Serca w Zabrzu stanął przed wyzwaniem leczenia pacjenta, u którego po zabiegu koronarografii doszło do znacznego pogorszenia funkcji nerek, wówczas u chorego występowało duże ryzyko konieczności leczenia dializami po kolejnym podaniu kontrastu. Lekarze opierając się na nielicznych danych z literatury podjęli decyzję o przygotowaniu pacjenta do zabiegu z wykorzystaniem rezonansu magnetycznego i tomografii komputerowej bez kontrastu w zakresie serca i głównych naczyń oraz echokardiografii z obrazowaniem 3D. W celu właściwego ułożenia zastawki podczas zabiegu specjaliści umieścili w zatokach wieńcowych cewniki diagnostyczne oraz kierowali się echokardiografią przezprzełykową.

    Zabieg przebiegł prawidłowo, a pacjent po kilku dniach hospitalizacji wypisany został do domu. Śląskie Centrum Chorób Serca w Zabrzu planuje kontynuować zabiegi z wykorzystaniem tej metody, szczególnie w przypadku osób z jednoczesnym wystąpieniem stenozy aortalnej i niewydolności nerek.

    Źródło: SCCS Zabrze