urodzona w Polsce, pracuje jako profesor na Uniwersytecie Stanforda w USA. Jest biologiem molekularnym i badaczem epigenetyki, która zajmuje się badaniem zmian w ekspresji genów, które nie są związane z modyfikacjami w DNA.

Dr Wysocka jest profesorem Lorry Lokey w dziedzinie biologii chemicznej i systemowej oraz biologii rozwojowej w Szkole Medycznej Uniwersytetu Stanforda.

Joanna Wysocka chce zrozumieć, w jaki sposób informacja regulatorowa zakodowana w genomie jest integrowana z maszynerią transkrypcyjną i kontekstem chromatyny podczas embriogenezy człowieka oraz w jaki sposób zaburzenia w tym procesie prowadzą do choroby. Wysocka i jej zespół badają mechanizmy regulacji genów leżące u podstaw funkcji komórek macierzystych, plastyczności komórkowej i różnicowania. W szczególności wykorzystują komórki grzebienia nerwowego czaszki jako paradygmat do badania, w jaki sposób informacje genetyczne i epigenetyczne przechowywane przez elementy regulujące transkrypcję są dekodowane na różnorodne funkcje, zachowania i morfologie, co prowadzi do pojawienia się różnorodności w zakresie normalnym i związanym z chorobą postać czaszkowo-twarzowa człowieka.