Neuropatia cukrzycowa jest jednym z powikłać cukrzycy, występuje najczęściej przy długotrwałej chorobie. Podczas schorzenia dochodzi do uszkodzenia obwodowego układu nerwowego, co przejawia się wieloma przykrymi dolegliwościami, m.in. drętwieniem, silnym bólem, czy zaburzeniami czucia.

Jednym z najczęstszych przewlekłych powikłań cukrzycy jest neuropatia cukrzycowa, czyli schorzenie charakteryzujące się uszkodzeniem nerwów obwodowych. Powoduje ona silne dolegliwości bólowe, drętwienia, brak czucia i wiele innych symptomów negatywnie wpływających na jakość życia pacjenta. Neuropatia cukrzycowa jest poważnym schorzeniem, nieleczona może prowadzić do wystąpienia zespołu stopy cukrzycowej, który w najcięższym przebiegu grozi nawet amputacją kończyn.

Neuropatia cukrzycowa w początkowej fazie może charakteryzować się niezauważalnymi dolegliwościami lub nawet przebiegać bezobjawowo. Symptomy choroby nasilają się wraz z czasem jej trwania i stopniem zaawansowania. Za główne objawy schorzenia uznaje się drętwienie, mrowienie i pieczenie, zaburzenia czucia, ból o różnym stopniu nasilenia, zmniejszenie siły mięśni, czy upośledzenie czynności autonomicznych. Diagnostyka neuropatii cukrzycowej jest wielokierunkowa, opiera się głównie na szczegółowym wywiadzie chorobowym, badaniach neurologicznych oraz diagnostyce uzupełniającej.  

Na występowanie neuropatii cukrzycowej wpływ mają głównie dwa czynniki, pierwszym z nich jest hiperglikemia, charakteryzująca się podwyższonym stężeniem glukozy we krwi, w wyniku którego dochodzi do zaburzenia przemian metabolicznych zachodzących w komórkach, co upośledza ich prawidłowe funkcjonowanie. Drugim obszarem czynników mających wpływ na rozwój choroby jest nieprawidłowe ukrwienie i odżywianie oraz spadek ilości dostarczanego do nerwów tlenu.

Choroba obejmować może różne typy włókien nerwowych, których uszkodzenia generują nieco inne dolegliwości. W zależności od zajętego obszaru układu nerwowego wyróżnić możemy uszkodzenia włókien nerwowych czuciowych odpowiadających za prawidłowe postrzeganie dotyku, w tym również odczuwanie ciepła i zimna,  ruchowych ułatwiających prawidłowe funkcjonowanie mięśni, czy autonomicznych mających wpływ na prawidłową pracę serca, przewodu pokarmowego i wielu innych narządów wewnętrznych.