24 października 1743 r. pod Pińskiem na Polesiu urodził się się Rafał Józef Czerwiakowski, lekarz, filozof, uznany za ojca chirurgii polskiej. Pierwsze nauki zdobywał w szkole oo. pijarów w Pińsku, a po jej zakończeniu postanowił wstąpić do tego zakonu; w 1765 r. złożył śluby zakonne i podjął pracę w aptece klasztornej, co rozbudziło jego zainteresowania medycyną. W 1771 r. rozpoczął studia medyczne w Rzymie.

W 1776 r. uzyskał dyplom doktora medycyny i filozofii. Przez następne trzy lata praktykował w Rzymie w Szpitalu Św. Ducha in Saxia. Następnie dokształcał się, zwiedzając ośrodki medyczne w Neapolu, Bolonii, Padwie, Wiedniu, Paryżu i Berlinie. Odbył tam gruntowne studia z zakresu położnictwa. Do kraju wrócił w 1779 r. i dzięki staraniom Hugona Kołłątaja został mianowany profesorem anatomii, chirurgii i położnictwa w Szkole Głównej Koronnej w Krakowie.

W 1779 roku Rafał Czerwiakowski został mianowany profesorem chirurgii w Uniwersytecie Jagiellońskim. 16 września tegoż roku ogłosił historyczny w dziejach Wydziału Lekarskiego wykład dla profesorów pt. „Wywód o narzędziach cyrulickich”; było to równoznaczne z objęciem przez niego pierwszej na ziemiach polskich katedry chirurgii, a on sam został pierwszym polskim profesorem chirurgii. Klinika Chirurgiczna mieściła się w owym czasie w pojezuickim budynku Kolegium Św. Barbary przy Małym Rynku i była częścią pierwszego w Polsce szpitala akademickiego (klinicznego). Po kilku latach przeniesiono tę klinikę do Szpitala Św. Łazarza (obecnie w budynku tym mieści się Klinika Dermatologii).

Napisał pierwszy polski podręcznik chirurgii pt. „Narządu opatrzenia chirurgicznego cześć I-VI”. Zajmował się nie tylko kształceniem chirurgów, ale i problemami związanymi z etyką zawodową. Był autorem broszury pt.: „Dyssertacya o szlachetności, potrzebie i użyciu chirurgii…”, w której omawia warunki pracy dobrego chirurga. Został słusznie nazwany „ojcem chirurgii polskiej”. Oprócz profesury krakowskiej, jako najwybitniejszy w owym czasie chirurg i położnik, został też nadwornym lekarzem króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Miał też olbrzymie zasługi w dziedzinie położnictwa. Zorganizował oddział położniczy i szkołę dla akuszerek odbierających porody w domu. Był przeciwny odbieraniu porodów przez nie przeszkolone kobiety.

Jako gorący patriota uczestniczył aktywnie w życiu społecznym i politycznym tamtej epoki. Choroba skłoniła go do rezygnacji z katedry, ale nie do rezygnacji z pracy naukowej. Zmarł na gruźlicę 5 sierpnia 1816 roku w Krakowie.

Źródło: http://www.pai.media.pl/pai_wiadomosci.php?id=17217